အိႏၵိယ သမၼတေျပာသြားတဲ့ ဆံုုးမစကား
ျမန္မာႏိုင္ငံ က လူေတြ အတြက္ လည္း
တိုက္ဆိုင္လြန္းလို႕ ခင္ဗ်ားတို႔
အခ်ိန္ယူျပီး ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္တယ္။ ဒီစာကို ဖတ္ ျပီးသြားရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ ငါတို႔ဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ေတြ ဆိုတာ သေဘာေပါက္လာလိမ့္မယ္။ တာ၀န္ သိစိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာလိမ့္မယ္။
အိႏၵိယသမၼတေၿပာတဲ့ မိန္႕ခြန္းထဲက လက္ရွိၿမန္မာလူမ်ဳိး အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကုိ ထင္ဟပ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းေလးပါ။ သေဘာတူတယ္ သေဘာက် တယ္ ႏွစ္သက္တယ္ဆုိရင္ က်န္တဲ့လူေတြ သိေအာင္ရွဲးေပးေစခ်င္ပါတယ္။ အခုလို ေျပာထားပါတယ္။
” မင္းရဲ႕ႏိုင္ငံအတြက္ အခ်ိန္ ၁၀မိနစ္ရမလား..?
ရတယ္ဆိုမွ ဒီစာကိုဆက္ဖတ္ပါ…
အခ်ိန္မရွိရင္ေတာ့ မင္းသေဘာပဲ…။
အိႏၵိယသမၼတ:
“တို႕အိႏိၵယအစိုးရက လုပ္ေဆာင္မႈေတြမထိေရာက္ဘူး မင္းေျပာတယ္။ တို႕ႏိုင္ငံရဲ႕ဥပေဒေတြကလဲ အုိေဟာင္းျပီး ေခတ္မမီေတာ့ဘူး။
မင္းေျပာတယ္…စည္ပင္ကလဲ အမိႈက္ေတြမရွင္းဘူး
မင္းေျပာတယ္….ဖုန္းလိုင္းေတြကလဲ အလုပ္မလုပ္တာခပ္မ်ားမ်ားလို႕
မင္းေျပာတယ္… မီးရထားဆိုတာ ဟာသတစ္ခုပဲ..အဲလိုင္းေတြဆို ကမာၻမွာ
အဆိုးဆံုး…စာပို႕စနစ္မွာလဲ ဘယ္ေတာ့မွ ပုိ႕တဲ႕စာက မေရာက္ဘူး…တို႕တိုင္းျပည္မွာ
အားလံုးက ေခြးစာေကၽြးပစ္ရေတာ့မေလာက္ ပ်က္စီးစုတ္ျပတ္မႈေတြခ်ည္းပဲ လို႕
မင္းေျပာတယ္… မင္းေျပာ… မင္းအဲ႕ဒါေတြခ်ည္းပဲ ပါးစပ္ကေနေျပာျပီး။
မင္းကေရာဘာတစ္ခုလုပ္လဲ…? ေကာင္းျပီ..မင္းစင္ကာပူကိုေရာက္တဲ႔အခါက်ေတာ့…
စင္ကာပူကလမ္းေတြေပၚ မင္းေဆးလိပ္လႊင့္မပစ္ရဲဘူး..စတိုးဆိုင္မွာ မုန္႕မစားရဲဘူး..
ညေန ၅ နာရီနဲ႕ ၆ နာရီၾကား ေအာခတ္လမ္းေပၚကားျဖတ္ေမာင္းဖို႕ ၅ ေဒၚလာ
မင္းေပးတယ္… အဲ႔လိုစင္ကာပူမွာ မင္းတစ္ခုခုမ်ားေျပာလား..ေျပာခဲ႕လား…?
ဒူဘိုင္းမွာ ဥပုသ္လမ်ိဳး လူျမင္ကြင္းမွာ မင္းအစားစားရဲလား…
မကာရ္မွာ ေခါင္းမေဆာင္းပဲ မင္းအျပင္ထြက္ရဲလား.. ၀ါရွင္တန္မွာ တစ္နာရီ
၅၅မိုင္ထက္ေက်ာ္ျပီး မင္းကားေမာင္းရဲလား… ေမာင္းမိလို႕ ရဲလာဖမ္းရင္
ငါ့ကိုဘာမွတ္ေနလဲ ငါဘာေကာင္လဲ သိလား ငါဘယ္သူ႕သားလဲ သိလားလို႕ ရဲကို
မင္းေျပာရဲလား…. ေအာ္ဇီနဲ႕ နယူးဇီလန္ကမ္းေျခေတြမွာ စားျပီးသား
အုန္းခြံေတြကို ေတြ႕ကရာမင္းေလွ်ာက္ပစ္ရဲလား….
တိုက်ိဳကလမ္းေတြေပၚမွာမင္းကြမ္းတံေတြးေလွ်ာက္ေထြးရဲလား။ဒါေတြက မင္း
ကိုေမးေနတာ။
သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ သူ႕စည္းကမ္းနဲ႕အညီ အတိအက်ေလးစားလိုက္နာႏိုင္ျပီးကိုယ့္ႏိုင္ငံျပန္ေရာက္မွ စည္းကမ္းကိုမေလးစား စည္းကမ္းပ်က္တတ္တဲ႕မင္းကိုပဲ ေမးေနတာ။
အိႏိၵယေျမကို စနင္းျပီဆိုတာနဲ႕စိတ္ထင္သလို ေဆးလိပ္ေတြ စကၠဴစေတြ အမိႈက္ေလွ်ာက္ဖြတတ္တဲ႕
မင္းလိုလူေတြကို ေမးေနတာ။
တျခားတိုင္းတပါးမွာစည္းကမ္းလိုက္နာေလးစားတတ္ခဲ႕တဲ႕မင္းက ကိုယ့္ေမြး
ရပ္ႏိုင္ငံမွက်ေတာ့ ဘာလို႕ပံုစံအတူတူမလုပ္ႏိုင္ရတာလဲ
အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာအျငိမ္းစားဘံုေဘျမိဳ႕စည္ပင္အေရးပိုင္ၾကီး Mr.Tinaikar ဘာေျပာသြား
လဲသိလား။လူ႔မလိုင္ေတြက သူတို႕ေခြးေတြနဲ႕လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျပီး
လမ္းေတြေပၚမွာ ေခြးအညစ္အေၾကးေတြထားခဲ႕ၾကတယ္။
ျပီးတာ့ အဲ႔လူေတြကပဲတစ္ခါျပန္ျပီး ညစ္ေပေနတဲ႔လူသြားလမ္းေတြအတြက္ တာ၀န္ရွိသူ
အဖြဲ႔အစည္းေတြညံ႔ဖ်င္းလွခ်ည္ရဲ႕ဆိုျပီး အျပစ္တင္တတ္ၾကတယ္… တာ၀န္ရွိသူေတြကို
သူတို႕ကဘယ္လိုလုပ္ေပးေစခ်င္တာလဲ။
သူတို႕ေခြးေတြေနာက္ကေနတံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းကိုင္ျပီး ေခြးစြန္႕ခဲ႕သမွ်
အညစ္အပတ္ေတြကိုတေကာက္ေကာက္လိုက္ရွင္းေပးေစခ်င္တာလား။
အေမရိကားမွာကိုယ့္အိမ္ေမြးတိရစာၦန္ဆီက ထြက္တဲ႕ အညစ္အေၾကးေတြ
သန္႕စင္ေပးဖို႕ ပိုင္ရွင္ကတာ၀န္ယူရတယ္..ဂ်ပန္မွာလဲဒီလိုပဲ… ဒီ အိႏိၵယကလူေတြ
အဲ႔လိုလုပ္လား..? တို႕လူေတြကက်ေတာ့ မဲေပးပြဲသြား။ မဲေလးေပးျပီး..ျဖစ္သမွ်
အကုန္ကို တာ၀န္လႊဲခ်ေခါင္းခံေပးဖို႕ လူတစ္ေယာက္ေရြးလိုက္သလိုပဲ။
ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ကဘာတာ၀န္မွမရွိသလိုေနျပီး အရာအားလံုးကို အစိုးရကပဲ ကၾကီး
ခေခြးကအစ လိုက္ေျဖရွင္းေပးဖို႕ထိုင္ေမ်ွာ္လင့္ေနၾကတယ္။
ကိုယ္တုိင္ပါ၀င္အားျဖည့္မႈ သုည…. အမိႈ္က္ေလးေတြ
ၾကံဳသလိုေလွ်ာက္ပစ္ရင္း ျမဳိ႕ေတာ္သာယာလွပဖို႕ အာဏာပိုင္ေတြကို
ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတယ္။ အဲဒီ႕အစား အျမင္မေတာ္တဲ႕ စကၠဴတစ္စကို
အမိႈက္ပံုးေလးထဲေရာက္ေအာင္ထည့္လိုက္ဖို႕ေတာ့မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတယ္။
ရထားဘူတာရံုေတြမွာ သန္႕စင္ခန္းေတြ
ထားေပးေစခ်င္ၾကတယ္..ဒါေပမဲ႕ အဲဒီ့သန္႕စင္ခန္းေတြကို
က်က်နနဘယ္လိုသံုးရမလဲေတာ့ အေလးမထားဘူး။
အိႏိၵယအဲလိုင္းေတြမွာအေကာင္းဆံုးအစားအေသာက္ေတြ ေရအိမ္ေတြရွိေစခ်င္ၾကတယ္။
ဒါေပမဲ႔လစ္ရင္လစ္သလို ရသေလာက္ေလး ပိုယူလာဖို႕ ခိုးလာဖို႕လဲ ၀န္မေလးဘူး။
ကဲ..ဒီေတာ့ ပ်က္စီးပုပ္သိုးေနပါတယ္ဆိုတဲ႕ ဒီစနစ္ၾကီး အဖြဲ႕အစည္းအတြက္
ဘယ္သူ႔မွာ တာ၀န္ရွိတာလဲ။
ဘယ္သူေတြက ေျပာင္းလဲဖို႕လိုေနတာလဲ…အဲဒီ႔စနစ္ၾကီးမွာ ဘယ္သူေတြ ပါ၀င္လႈပ္ရွား
လည္ပတ္ေနတာလဲ။ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ ကိုယ့္ျမိဳ႕ ကိုယ့္အဖြဲ႕အစည္း တျခား
အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႕ အစိုးရအကုန္လံုးပါ၀င္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား။
ဒါေပမဲ႕ ေသခ်ာပါတယ္..တကယ္တမ္းလက္ေတြ႕က်က် ပါ၀င္ေျပာင္းလဲလုပ္ေဆာင္
ရမယ့္အခ်ိန္က်ေတာ့ အားလံုးကကိုယ့္မိသားစုေလးနဲ႔အတူတူစိတ္ခ်လံုျခံဳတဲ႔အိမ္ေလး
ထဲအတူတူထိုင္ေနၾကျပီး ျပတင္းေပါက္ကေနခပ္လွမ္းလွမ္းပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကမွာပါ။
သူတို႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေမာင္သန္႔ရွင္းၾကီးတစ္ေယာက္ မိုးေပၚကေနက်လာျပီး
အာလံုးကိုေနရာတက်ျပန္ျဖစ္သြားေအာင္လဲွက်င္းရွင္းလင္းေျပာင္းလဲေပးသြားလိမ့္မယ္လို႕
ေမ်ွာ္လင့္ရင္လဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကမွာေပါ့။
ဒါမွမဟုတ္လဲ တတ္ႏိုင္သူေတြကတျခားတိုင္းတပါးကို ေျပာင္းေရႊ႕သြားရင္လဲသြားလိမ့္မယ္…. ဘာနဲ႕တူလဲဆိုေတာ့အမဲလိုက္ေခြးၾကီးလက္ကေန ကိုယ္လြတ္ရုန္းေျပးတဲ႕
သူရဲေဘာေလးေတြလိုပဲ။
သူတို႕စိတ္ထဲမွာ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားတယ္လို႕ထင္ရတဲ႕အေမရိကားရဲ႕ ဂုဏ္သေရေတာ္ေအာက္
မွာေနပူစာလံႈခြင့္ေတာင္းခံၾကျပီးအေမရိကားရဲ႕ လူေနမႈစနစ္ေတြကို တဖြဖြခ်ီးမြန္းခန္းဖြင့္ေနၾကလိမ့္မယ္။
အဲ႔လိုေနရင္းနဲ႕မွာ နယူးေယာက္က မလံုျခံဳဘူးလို႕ ခံစားလာရရင္အဂၤလန္ကိုဆက္ေျပးၾက
အဂၤလန္မွာ အလုပ္အကိုင္ရွားပါးလာရင္ပင္လယ္ေကြ႕ကို ေလယာဥ္နဲ႕ေျပး… ပင္လယ္ေကြ႕မွာ စစ္ျဖစ္လာတဲ႔အခါက်ေတာ့လူမႈကယ္တင္ေရးအစီအစဥ္နဲ႕ အိႏိၵယကိုျပန္ပို႕ေပးဖို႕ ေတာင္းဆိုၾက။
ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕စနစ္ ေခတ္ကို အားျပည့္တိုးတက္လာဖို႕ေတာ့ ဘယ္သူမွ အပင္ပန္းခံျပီး
မစဥ္းစားခ်င္ၾကဘူး။
အေကာင္းအဆိုးပိုင္းျခားႏိုင္တဲ႕အသိဥာဏ္ကို ေငြေၾကးပကာသနေတြနဲ႕
အေပါင္ခံထားၾကလိုက္သလိုျဖစ္ေနတယ္။၃၅ ေယာက္ေျမာက္အေမရိကန္သမၼတ
J F Kennedy ကသူ႕ေနာက္လိုက္အေမရိကန္ေတြကို ေတာင္းဆိုခဲ႕တဲ႕ စကားေလးနဲ႕ပဲ
နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္မယ္။
“Ask not what your country can do for you, ask what you can do for your country”
“တိုင္းျပည္က သင့္ကို ဘာလုုပ္ေပးႏိုင္လဲလို႕ ေမးမယ့္အစား.. တိုင္းျပည္အတြက္ သင္ဘာေပးႏုိင္မလဲ ဆိုတာပဲ ေမးပါ” ….တဲ႕……။ ”
from: ေရႊျမန္မာမီဒီယာ
==================================================
အိန္ဒိယ သမ္မတပြောသွားတဲ့ ဆုံးမစကား
———————————————
မြန်မာနိုင်ငံ က လူတွေ အတွက် လည်း
တိုက်ဆိုင်လွန်းလို့ သူငယ်ချင်းတို့
အချိန်ယူပြီး ဖတ်စေချင်တယ်။ ဒီစာကို ဖတ် ပြီးသွားရင် သူငယ်ချင်းတို့ရဲ့ စိတ်ထဲမှာ ကိုယ့်တိုင်းပြည်အတွက် ငါတို့ဟာ တိုင်းပြည်ရဲ့ အနာဂတ်တွေ ဆိုတာ သဘောပေါက်လာလိမ့်မယ်။ တာဝန် သိစိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်လာလိမ့်မယ်။
အိန္ဒိယသမ္မတပြောတဲ့ မိန့်ခွန်းထဲက လက်ရှိမြန်မာလူမျိုး အတော်များများရဲ့ စိတ်ဓါတ်ကို ထင်ဟပ်စေတဲ့ အကြောင်းလေးပါ။ သဘောတူတယ် သဘောကျ တယ် နှစ်သက်တယ်ဆိုရင် ကျန်တဲ့လူတွေ သိအောင်ရှဲးပေးစေချင်ပါတယ်။ အခုလို ပြောထားပါတယ်။
” မင်းရဲ့နိုင်ငံအတွက် အချိန် ၁ဝမိနစ်ရမလား..?
ရတယ်ဆိုမှ ဒီစာကိုဆက်ဖတ်ပါ…
အချိန်မရှိရင်တော့ မင်းသဘောပဲ…။
အိန္ဒိယသမ္မတ:
“တို့အိန္ဒိယအစိုးရက လုပ်ဆောင်မှုတွေမထိရောက်ဘူး မင်းပြောတယ်။ တို့နိုင်ငံရဲ့ဥပဒေတွေကလဲ အိုဟောင်းပြီး ခေတ်မမီတော့ဘူး။
မင်းပြောတယ်…စည်ပင်ကလဲ အမှိုက်တွေမရှင်းဘူး
မင်းပြောတယ်….ဖုန်းလိုင်းတွေကလဲ အလုပ်မလုပ်တာခပ်များများလို့
မင်းပြောတယ်… မီးရထားဆိုတာ ဟာသတစ်ခုပဲ..အဲလိုင်းတွေဆို ကမ္ဘာမှာ
အဆိုးဆုံး…စာပို့စနစ်မှာလဲ ဘယ်တော့မှ ပို့တဲ့စာက မရောက်ဘူး…တို့တိုင်းပြည်မှာ
အားလုံးက ခွေးစာကျွေးပစ်ရတော့မလောက် ပျက်စီးစုတ်ပြတ်မှုတွေချည်းပဲ လို့
မင်းပြောတယ်… မင်းပြော… မင်းအဲ့ဒါတွေချည်းပဲ ပါးစပ်ကနေပြောပြီး။
မင်းကရောဘာတစ်ခုလုပ်လဲ…? ကောင်းပြီ..မင်းစင်ကာပူကိုရောက်တဲ့အခါကျတော့…
စင်ကာပူကလမ်းတွေပေါ် မင်းဆေးလိပ်လွှင့်မပစ်ရဲဘူး..စတိုးဆိုင်မှာ မုန့်မစားရဲဘူး..
ညနေ ၅ နာရီနဲ့ ၆ နာရီကြား အောခတ်လမ်းပေါ်ကားဖြတ်မောင်းဖို့ ၅ ဒေါ်လာ
မင်းပေးတယ်… အဲ့လိုစင်ကာပူမှာ မင်းတစ်ခုခုများပြောလား..ပြောခဲ့လား…?
ဒူဘိုင်းမှာ ဥပုသ်လမျိုး လူမြင်ကွင်းမှာ မင်းအစားစားရဲလား…
မကာရ်မှာ ခေါင်းမဆောင်းပဲ မင်းအပြင်ထွက်ရဲလား.. ဝါရှင်တန်မှာ တစ်နာရီ
၅၅မိုင်ထက်ကျော်ပြီး မင်းကားမောင်းရဲလား… မောင်းမိလို့ ရဲလာဖမ်းရင်
ငါ့ကိုဘာမှတ်နေလဲ ငါဘာကောင်လဲ သိလား ငါဘယ်သူ့သားလဲ သိလားလို့ ရဲကို
မင်းပြောရဲလား…. အော်ဇီနဲ့ နယူးဇီလန်ကမ်းခြေတွေမှာ စားပြီးသား
အုန်းခွံတွေကို တွေ့ကရာမင်းလျှောက်ပစ်ရဲလား….
တိုကျိုကလမ်းတွေပေါ်မှာမင်းကွမ်းတံတွေးလျှောက်ထွေးရဲလား။ဒါတွေက မင်း
ကိုမေးနေတာ။
သူများတိုင်းပြည်မှာ သူ့စည်းကမ်းနဲ့အညီ အတိအကျလေးစားလိုက်နာနိုင်ပြီးကိုယ့်နိုင်ငံပြန်ရောက်မှ စည်းကမ်းကိုမလေးစား စည်းကမ်းပျက်တတ်တဲ့မင်းကိုပဲ မေးနေတာ။
အိန္ဒိယမြေကို စနင်းပြီဆိုတာနဲ့စိတ်ထင်သလို ဆေးလိပ်တွေ စက္ကူစတွေ အမှိုက်လျှောက်ဖွတတ်တဲ့
မင်းလိုလူတွေကို မေးနေတာ။
တခြားတိုင်းတပါးမှာစည်းကမ်းလိုက်နာလေးစားတတ်ခဲ့တဲ့မင်းက ကိုယ့်မွေး
ရပ်နိုင်ငံမှကျတော့ ဘာလို့ပုံစံအတူတူမလုပ်နိုင်ရတာလဲ
အင်တာဗျူးတစ်ခုမှာအငြိမ်းစားဘုံဘေမြို့စည်ပင်အရေးပိုင်ကြီး Mr.Tinaikar ဘာပြောသွား
လဲသိလား။လူ့မလိုင်တွေက သူတို့ခွေးတွေနဲ့လမ်းလျှောက်ထွက်ပြီး
လမ်းတွေပေါ်မှာ ခွေးအညစ်အကြေးတွေထားခဲ့ကြတယ်။
ပြီးတာ့ အဲ့လူတွေကပဲတစ်ခါပြန်ပြီး ညစ်ပေနေတဲ့လူသွားလမ်းတွေအတွက် တာဝန်ရှိသူ
အဖွဲ့အစည်းတွေညံ့ဖျင်းလှချည်ရဲ့ဆိုပြီး အပြစ်တင်တတ်ကြတယ်… တာဝန်ရှိသူတွေကို
သူတို့ကဘယ်လိုလုပ်ပေးစေချင်တာလဲ။
သူတို့ခွေးတွေနောက်ကနေတံမြက်စည်းတစ်ချောင်းကိုင်ပြီး ခွေးစွန့်ခဲ့သမျှ
အညစ်အပတ်တွေကိုတကောက်ကောက်လိုက်ရှင်းပေးစေချင်တာလား။
အမေရိကားမှာကိုယ့်အိမ်မွေးတိရစ္ဆာန်ဆီက ထွက်တဲ့ အညစ်အကြေးတွေ
သန့်စင်ပေးဖို့ ပိုင်ရှင်ကတာဝန်ယူရတယ်..ဂျပန်မှာလဲဒီလိုပဲ… ဒီ အိန္ဒိယကလူတွေ
အဲ့လိုလုပ်လား..? တို့လူတွေကကျတော့ မဲပေးပွဲသွား။ မဲလေးပေးပြီး..ဖြစ်သမျှ
အကုန်ကို တာဝန်လွှဲချခေါင်းခံပေးဖို့ လူတစ်ယောက်ရွေးလိုက်သလိုပဲ။
ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ကဘာတာဝန်မှမရှိသလိုနေပြီး အရာအားလုံးကို အစိုးရကပဲ ကကြီး
ခခွေးကအစ လိုက်ဖြေရှင်းပေးဖို့ထိုင်မျှော်လင့်နေကြတယ်။
ကိုယ်တိုင်ပါဝင်အားဖြည့်မှု သုည…. အမ်ှိုက်လေးတွေ
ကြုံသလိုလျှောက်ပစ်ရင်း မြို့တော်သာယာလှပဖို့ အာဏာပိုင်တွေကို
ထိုင်စောင့်နေကြတယ်။ အဲဒီ့အစား အမြင်မတော်တဲ့ စက္ကူတစ်စကို
အမှိုက်ပုံးလေးထဲရောက်အောင်ထည့်လိုက်ဖို့တော့မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားတယ်။
ရထားဘူတာရုံတွေမှာ သန့်စင်ခန်းတွေ
ထားပေးစေချင်ကြတယ်..ဒါပေမဲ့ အဲဒီ့သန့်စင်ခန်းတွေကို
ကျကျနနဘယ်လိုသုံးရမလဲတော့ အလေးမထားဘူး။
အိန္ဒိယအဲလိုင်းတွေမှာအကောင်းဆုံးအစားအသောက်တွေ ရေအိမ်တွေရှိစေချင်ကြတယ်။
ဒါပေမဲ့လစ်ရင်လစ်သလို ရသလောက်လေး ပိုယူလာဖို့ ခိုးလာဖို့လဲ ဝန်မလေးဘူး။
ကဲ..ဒီတော့ ပျက်စီးပုပ်သိုးနေပါတယ်ဆိုတဲ့ ဒီစနစ်ကြီး အဖွဲ့အစည်းအတွက်
ဘယ်သူ့မှာ တာဝန်ရှိတာလဲ။
ဘယ်သူတွေက ပြောင်းလဲဖို့လိုနေတာလဲ…အဲဒီ့စနစ်ကြီးမှာ ဘယ်သူတွေ ပါဝင်လှုပ်ရှား
လည်ပတ်နေတာလဲ။ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင် ကိုယ့်မြို့ ကိုယ့်အဖွဲ့အစည်း တခြား
အဖွဲ့အစည်းတွေနဲ့ အစိုးရအကုန်လုံးပါဝင်နေတာမဟုတ်ဘူးလား။
ဒါပေမဲ့ သေချာပါတယ်..တကယ်တမ်းလက်တွေ့ကျကျ ပါဝင်ပြောင်းလဲလုပ်ဆောင်
ရမယ့်အချိန်ကျတော့ အားလုံးကကိုယ့်မိသားစုလေးနဲ့အတူတူစိတ်ချလုံခြုံတဲ့အိမ်လေး
ထဲအတူတူထိုင်နေကြပြီး ပြတင်းပေါက်ကနေခပ်လှမ်းလှမ်းပဲ စောင့်ကြည့်နေကြမှာပါ။
သူတို့စိတ်ထဲမှာတော့ မောင်သန့်ရှင်းကြီးတစ်ယောက် မိုးပေါ်ကနေကျလာပြီး
အာလုံးကိုနေရာတကျပြန်ဖြစ်သွားအောင်လှဲကျင်းရှင်းလင်းပြောင်းလဲပေးသွားလိမ့်မယ်လို့
မျှော်လင့်ရင်လဲ မျှော်လင့်နေကြမှာပေါ့။
ဒါမှမဟုတ်လဲ တတ်နိုင်သူတွေကတခြားတိုင်းတပါးကို ပြောင်းရွှေ့သွားရင်လဲသွားလိမ့်မယ်…. ဘာနဲ့တူလဲဆိုတော့အမဲလိုက်ခွေးကြီးလက်ကနေ ကိုယ်လွတ်ရုန်းပြေးတဲ့
သူရဲဘောလေးတွေလိုပဲ။
သူတို့စိတ်ထဲမှာ ကြီးကျယ်ခမ်းနားတယ်လို့ထင်ရတဲ့အမေရိကားရဲ့ ဂုဏ်သရေတော်အောက်
မှာနေပူစာလှုံခွင့်တောင်းခံကြပြီးအမေရိကားရဲ့ လူနေမှုစနစ်တွေကို တဖွဖွချီးမွန်းခန်းဖွင့်နေကြလိမ့်မယ်။
အဲ့လိုနေရင်းနဲ့မှာ နယူးယောက်က မလုံခြုံဘူးလို့ ခံစားလာရရင်အင်္ဂလန်ကိုဆက်ပြေးကြ
အင်္ဂလန်မှာ အလုပ်အကိုင်ရှားပါးလာရင်ပင်လယ်ကွေ့ကို လေယာဉ်နဲ့ပြေး… ပင်လယ်ကွေ့မှာ စစ်ဖြစ်လာတဲ့အခါကျတော့လူမှုကယ်တင်ရေးအစီအစဉ်နဲ့ အိန္ဒိယကိုပြန်ပို့ပေးဖို့ တောင်းဆိုကြ။
ကိုယ့်နိုင်ငံရဲ့စနစ် ခေတ်ကို အားပြည့်တိုးတက်လာဖို့တော့ ဘယ်သူမှ အပင်ပန်းခံပြီး
မစဉ်းစားချင်ကြဘူး။
အကောင်းအဆိုးပိုင်းခြားနိုင်တဲ့အသိဥာဏ်ကို ငွေကြေးပကာသနတွေနဲ့
အပေါင်ခံထားကြလိုက်သလိုဖြစ်နေတယ်။၃၅ ယောက်မြောက်အမေရိကန်သမ္မတ
J F Kennedy ကသူ့နောက်လိုက်အမေရိကန်တွေကို တောင်းဆိုခဲ့တဲ့ စကားလေးနဲ့ပဲ
နိဂုံးချုပ်လိုက်မယ်။
“Ask not what your country can do for you, ask what you can do for your country”
“တိုင်းပြည်က သင့်ကို ဘာလုပ်ပေးနိုင်လဲလို့ မေးမယ့်အစား.. တိုင်းပြည်အတွက် သင်ဘာပေးနိုင်မလဲ ဆိုတာပဲ မေးပါ” ….တဲ့……။ ”
from: ရွှေမြန်မာမီဒီယာ
==================================================
